รัก ณ นิมมาน - Chapter 1

สถานีต่อไป ศาลาแดง

โต้งยืนกอดอก พิงประตูรถไฟฟ้า

สายตาทอดยาวจากสวนลุมพินี

เห็นพระรูป และโรงแรมดุสิต

โต้งค่อยๆเดินออกจากรถไฟฟ้า มองนาฬิกาที่ข้อมือ

บอกเวลา เกือบเที่ยงคืน

สถานีรถไฟฟ้าคนดูบางตา

เสียงอึกทึก ดังด้านล่างจากร้านขายซีดีปลอม

โต้งเดินลงมา มันช่างแตกต่างจากด้านบนมาก

ผู้คนขวักไขว่

มีคนมาถามโต้งตลอดทาง

โป๋ไหมพี่ โป๋ไหมพี่

โต้งส่ายหน้า พร้อมมุ่งไปสีลมซอยสี่

โต้งมาที่นี่ เพราะงานเลี้ยงเรียนจบมหาวิทยาลัย กับเพื่อนๆ

หญิงมองเห็นโต้งเป็นคนแรก จึงเรียกจนเสียงหลง

หญิงคอยตามโต้งมาตลอดตั้งแต่ขบมัธยมปลาย

เธอ เอ็น คณะเดียวกับโต้ง และก็ได้เรียนคณะเศรษฐศาสตร์ด้วยกัน

นี่ จะเป็นวันสุดท้ายที่ทั้งสองคน จะได้ใช้คำว่า นักศึกษา

เพราะหลังจากนี้ ชีวิตจริง รอคนทั้งคู่อยู่

หญิงยังคงไม่หมดหวัง จากการรอรักจากโต้ง

หลังจากที่มิวได้หายไปจากชีวิตของคนทั้งคู่ เมื่อห้าปีก่อน

หญิงขับรถไปส่งโต้งที่บ้าน หลังจากงานเลี้ยงจบ

พร้อมกับถามโต้งว่า

อนาคตของเราคืออะไร

โต้งเงียบ พร้อมกับยังคงให่คำตอบไม่ได้

เพราะความจริง ตลอดเวลาที่ผ่านมาโต้งยังคงรัก และรอมิว

ถึงแม้จะบอกว่าเป็นแฟนกับมิวไม่ได้

แต่นั่น ก็ไม่ได้หมายความว่า โต้งไม่ได้รักมิว

โต้งบอกกับหญิงว่า อย่ามาหวังอะไรเลย

สิ่งที่ดีที่สุด ที่โต้งให่้ได้ คือความเป็นเพื่อนที่ดี

หญิงอึ้งกับคำตอบ และโต้ง ก็ลงจากรถไป

ปล่อยให้หญิง เหม่อบนรถเป็นเวลานาน

โต้งเข้ามาในบ้าน เห็นแม่นั่งรอ

แต่หลับบนโซฟา

สุนีย์ ดูมีอายุมากกว่าเดิม

แต่การที่รักลูกมาก มันก็ยังไม่หมดเสียทีเดียว

เพราะตอนนี้ คำว่าเราของสุนีย์ คงเหลือเพียงแต่ สุนีย์ กับโต้ง

กรได้ตายจากสองคนนี้ไปเมื่อสองปีก่อน

เพราะโรคตับ

โต้งพาสุนีย์เข้านอน และเขาก็นอนคิดถึงอนาคต

เขาแอบเอาเพลงที่มิวเคยแต่งให้มาฟัง แล้วนำ้ตาไหล

ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง

ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน อยู่ด้วยกันตราบนานๆ

ดังในใจความ บอกในกวี ว่าตราบใดมีรักย่อมมีหวัง

คือทุกครั้งที่รักเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง

เราได้ยินเสียงเพลงดังออกจากร้านเหล้าแถวถนนนิมนานเหมินทร์

มิวเป็นคนร้องเพลงนี้นั่นเอง

ไม่ค่อยบ่อยนัก ที่เราได้ยินเพลงนี้ เพราะมิวจะร้องเวลาที่คิดถึงโต้งเท่านั้น

มิวทำงานพิเศษเป็นนักร้อง แต่กลางวัน เขายังคงเป็นนักศึกษา ภาควิชาดุริยางค์ทีมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่

มิวทำงานเสร็จ ก็กลับไปที่บ้าน

ที่หัวนอนของมิว ยังมีตุ๊กตาที่โต้งให้ ตั้งอยู่ พร้อมรูป ที่ทั้งสองเคยถ่ายด้วยกันตอนประถม

เช้าวันรุ่งขึ้น มิวถูกปลุกด้วยกินอาหารเช้าจากจูน

จูนย้ายมาเชียงใหม่ ด้วยการเปิดร้านนมเล็กๆข้างหน้ามหาวิทยาลัย

โดยมีมิว มาอยู่ด้วยในบ้านเล็กๆ

ทั้งสอง ใช้ชีวิตเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ

จูนทำอาหารเช้าให้มิว และออกไปที่ร้าน

ดูเหมือนชีวิตจูน จะมีความสุขมากขึ้น

เพราะเธอได้กลับมาบ้าน และทำอะไร เพื่อตัวของเธอเอง

สายวันนี้แขกดูน้อย แต่จูนก็ได้พบกับหญิงสาว กับเด็กคนหนึงในร้าน

ทั้งสองแม่ลูก สั่งนมร้อนหนึ่งแก้วดื่ม โดยที่หญิงสาวคนนั้น ดูเด็กเกินที่จะมีลูก ถ้าคนจำธอได้ หญิงสาวคนนี้ คือโดนัทนั่นเอง

โดนัทพลาดท่า เธอท้องตั้งแต่มอ หก จึงต้องลาออกจากโรงเรียน และย้ายที่อยู่มาอยู่เชียงใหม่ โดยที่เธอทำงานเป็นช่างทำผม แถวๅมอชอ

โต้งกำลังเตรียมอาหารเช้าให้สุนีย์

โดยที่สุนีย์มองลูกชายอย่างภูมิใจ

ระหว่างทานอาหารเช้า โต้งขออนุญาตสุนีย์ ไปเชียงใหม่ เพื่อพักผ่อนก่อนกลับมาเผชิญกับชีวิตจริง

พอได้ยินคำว่าเชียงใหม่ สุนีย์ถึงกลับจิตตก

เพราะเชียงใหม่ได้พรากลูกสาวของเธอไป